Rys historyczny
Początek działalności Sekcji to schyłek lat 40. ubiegłego stulecia. Wówczas to Dowódca kompanii Szkoły Specjalistów Marynarki Wojennej w Ustce, przedwojenny zapaśnik zawodowy Józef Łapiński, skupił wokół siebie i namówił do treningów młodych, niebojących się nowych wyzwań ludzi. Chcieli oni zdobyć siłę, sprawność, przeżyć przygodę a może też poprawić swoje siermiężne życie.
Za oficjalną datę utworzenia Sekcji przyjęto dzień, w którym siłacze z Ustki zadebiutowali w Mistrzostwach Wojska Polskiego w Poznaniu w 1951 r., zdobywając I miejsce i Puchar Ministra Obrony Narodowej.
Ciężarowcy występowali pod nazwą „Korab” Ustka, ponieważ stocznia o tej samej nazwie wspomagała zapaleńców skromnymi kwotami pieniężnymi. Była to typowa tułaczka po miasteczku, trenowano w różnych miejscach, nierzadko pod gołym niebem, używając prymitywnego sprzętu, a do swojego podejścia oczekiwano w długiej kolejce do jednej sztangi.
Kolejnym ważnym wydarzeniem w życiu ciężarowców w marynarskich mundurach było przejęcie trenującej grupy marynarzy przez Wojskowy Klub Sportowy „Flota” w roku 1962. Było to możliwe dzięki osobistemu zaangażowaniu Szefa Wydziału Wychowania Fizycznego Sportu w Dowództwie Marynarki Wojennej kmdr. por. Czesława Kalinowskiego. Osoba ta często jest wspominana jako ten działacz, który wyjątkowo wiele dobrego uczynił dla Sekcji, zwłaszcza w jej najtrudniejszych momentach. Inni zasłużeni tego okresu to: Stanisław Filipiak, Kazimierz Zoń, Roman Łapiński (syn), Wiesław Kamiński, Zygmunt Panfil.
W tym samym roku do Szkoły Specjalistów Marynarki Wojennej w Ustce przybył czołowy zawodnik w kraju, w swojej kategorii wagowej – Waldemar Norenberg, któremu Józef Łapiński powierzył funkcję trenera.
Następuje szybki rozwój Sekcji, zdecydowano o ukierunkowaniu jej działalności na wyczyn sportowy. Rozwiązanie to dało znakomite efekty, ponieważ już po roku marynarze świętują awans do II ligi podnoszenia ciężarów.
W roku 1965 ciężarowcy „Floty” meldują się w Gdyni na stałe. Treningi odbywają się na terenie Komendy Portu Wojennego w Gdyni-Oksywiu, w małej, ale dobrze wyposażonej w sprzęt i pomosty, salce. Z uwagi na trudności w poruszaniu się „cywili” po terenie wojskowym Komendy, utworzono salę treningową w baraku przy ul. Czołgistów (obecnie ul. Piłsudskiego). Zajęcia prowadził tam z uczniami szkół średnich trener Ryszard Wysoki.
W roku 1968, po dwóch rzutach II ligi, Sekcja jest na czołowej pozycji dającej awans do I ligi, czyli ekstraklasy ciężarowców. Józef Łapiński i jego „prawa ręka” Waldemar Norenberg oraz sami zawodnicy nie przegapiają szansy i w zawodach III rzutu II ligi, w dobrym stylu, uzyskują upragniony awans. Autorami tego „historycznego” sukcesu byli marynarze służby zasadniczej: Stanisław Kordyka, Wojciech Żmuda, Jan Wylężałek, Jerzy Zuber i Stanisław Lubiejewski (olimpijczyk w rzucie młotem), a wzmocnili ich żołnierze zawodowi – Waldemar Norenberg i Wacław Kuźnicki.
Drużyna ciężarowców Floty z kierownikiem Józefem Łapińskim i trenerem bosm. Waldemarem Norenbergiem
W roku 1969 ciężarowcy „Floty” bez problemu utrzymują się w rozgrywkach I ligi, czyniąc również znaczące postępy indywidualne (Stanisław Kordyka, Jan Wylężałek, Janusz Maćkiewicz, Wojciech Żmuda). Pojawiają się sukcesy na Indywidualnych Młodzieżowych Mistrzostwach Polski. Doceniając osiągnięcia Sekcji władze Polskiego Związku Podnoszenia Ciężarów powierzają jej obsługę techniczną Mistrzostw Świata i Europy w roku 1969 w Warszawie (na Torwarze). Dzięki temu na starych filmach i fotografiach możemy zobaczyć marynarzy-ciężarowców asystujących w mundurach pocztowi sztandarowemu, jak również Waldemara Norenberga wyprowadzającego do prezentacji i dekoracji najlepszych sztangistów świata.
Rok 1970 był w historii Sekcji zdecydowanie najbogatszy w osiągnięcia sportowe. Tytuł mistrza świata w tym roku należał do Mieczysława Nowaka, który przybył do Sekcji z Wojskowego Klubu Sportowego „Śląsk”. Mieczysław Nowak, brązowy medal na IO Tokio 1964.
W roku 1971 oddano do użytku nowoczesną siłownię wraz z zapleczem, którą utworzono po gruntowej przebudowie starej, wojskowej pralni. W roku tym na zgrupowania przybywa kadra narodowa polskich ciężarowców z najwybitniejszymi jej przedstawicielami.
Zgodnie z oczekiwaniami władz Klubu, na szeroką skalę rozpoczęto szkolenie młodzieży szkolnej. Zajęcia z początkującymi prowadzili trenerzy: Stanisław Woźniewski, Ryszard Wysocki, Jerzy Żychliński, Waldemar Norenberg, a później Stanisław Moczulski, Ryszard Rećko i Leonard Pajączkowski.
W roku olimpijskim 1972, w Sekcji Podnoszenia Ciężarów WKS „Flota” notowane są jeszcze sukcesy, ale już widać nadchodzący kryzys. Dalsze lata 70. to ciągła walka o utrzymanie się w I lidze. Niestety, trzykrotnie Sekcja „gościła” w II lidze. Wyraźnie gorsze były też osiągnięcia indywidualne.
W roku 1980 Sekcja ponosi wielką stratę, bowiem po długotrwałej i ciężkiej chorobie umiera jej twórca i animator komandor podporucznik Józef Łapiński.
Od roku 1981 obowiązki Kierownika Sekcji i trenera głównego przyjmuje ppor. mar. Stanisław Woźniewski. Następuje okres stabilizacji, chociaż sytuacja w kraju nie sprzyja rozwojowi sportu.
W latach 90. Sekcja na stałe zagościła w I lidze, a jej zawodnicy zdobywają indywidualne medale na Mistrzostwach Polski, Mistrzostwach Wojska Polskiego, reprezentują nasz kraj na zewnątrz jako członkowie kadry narodowej. W roku 1985na Mistrzostwach Świata i Europy Juniorów, Piotr Wasilewski zdobywa dla Polski XII miejsce, a dwa lata później Piotr Huniewicz reprezentuje Polskę na Mistrzostwach Świata w Ostrawie.